آخر بهار بود. نسيم ملايمي مي‌وزيد. روز قشنگي بود. ماريه گلي را چيده بود. دوباره بو كشيد. چشمانش را بست. چهره‌ي گرد و سبزه‌اي داشت. زيبا و با نمك بود. به چهچهه بلبلي گوش داد كه روي درخت سيب مي‌خواند. لبخندي زد. سبد ميوه را برداشت. از باغ بيرون آمد. كوچه و باغ سايه بود. شاخه‌هاي درختان پر از ميوه بودند خم شده و از دو طرف به نزديك هم رسيده بودند. احساس مي‌كرد امروز اتفاق جالبي برايش خواهد افتاد.

بايد عجله مي‌كرد. آقايش مهمان داشت. تند راه مي‌رفت. از ميان مزارع گندم مي‌گذشت. اسب سواري با شتاب به طرف نخلستان مي‌رفت. ماريه از جاده باريك به طرف مدينه مي‌رفت. باد با خوشه‌هاي گندم بازي مي‌كرد. پرنده‌ها روي خوشه‌ها پر پر مي‌زدند، مي‌خواندند، چرخ مي‌زدند و روي درختان كناري جوي آب مي‌نشستند.

ماريه گل سرخ را لاي دندانهايش داد. سبد را با دست ديگرش كرد. مهمانهاي امام منتظر بودند. با سرعت جاده را پشت سر مي‌گذاشت.

در روز عید که همه برای مراسم جشن از شهر بیرون رفته بودند، ابراهیم(ع) در شهر ماند و وارد بت‌خانه شد. همه بت‌ها را به جز بت بزرگ را شکست و تبر را به دوش او انداخت. وقتی مردم از مراسم جشن به خانه‌هایشان برگشتند، ناگهان با یک موضوع عجیب روبه‌رو شدند. آنان دیدند که تمام بت‌ها شکسته شده است و تبر به دوش بت بزرگ است. چه کسی این کار را انجام داده است؟ همه ابراهیم(ع) را نشان دادند. آن‌ها پیامبر خدا را دستگیر کردند و به محکمه آوردند. پس از سؤال و جواب‌ها تصمیم گرفتند چون گناه بزرگی مرتکب شده است، ای این گناه بزرگ هم باید بزرگ باشد. پس رأی بر سوزاندن حضرت دادند. افکار عمومی کیفر سوزاندن را پذیرفتند و این شعار زبانزد همگان گردید. قالوا: « ... حرّقوه وانصروا آلتهکم ان کنتم فاعلین.»1